|
 |
|
HÜSNÜ BALA KİŞİSEL SİTESİ |
|
|
|
|
|
|
|
|
EZBERİMDEKİ ŞİİR |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
EZBERİMDEKİ ŞİİR
Ezberimde bir şiirdin sen,
gecenin gözlerine düşmüş saatlerde söylediğim
söyledikçe sen hatırlanır
Hatırlandıkça sen akardın geceme…
Ezberimde bir şiirdin sen,
yıldızlara sığınmış, ışığını arayan kuytu karanlıklarda
Karanlık oldukça aydınlanan, Aydınlandıkça gözlerime düşerdin
yalnızlıklarımda…
Ezberimde bir şiirdin sen,
okyanuslara komşu bir ada
Yalnızlığına sığınmış tenha maviliklerde
Maviliklere sığındıkça sen düşerdin aklıma…
Ezberimde bir şiirdin sen,
dağlara yol olmuş, yolsuzluğunu yurt bilmiş
yurdunu kimsesizlik bilmiş
kimsesiz olduğumu her hatırladığımda aklıma sen gelirdin...
Ezberimde bir şiirdin sen,
hoyrat gecelerime düşmüş
gördükçe seni, hatırladıkça sen, sevdikçe sen büyürdün bedenimde…
Ezberimde bir şiirdin sen,
kentlerin çarpıklığına esir olmuş,
sefaletlerde iz sürmüş, sur diplerinde kimsesizliğine yanmış bir çocuk gibi
ne zaman yol alsam o kentlere sen düşerdin aklıma…
Ezberimde bir şiirdin sen,
dilimin ucunda şiirin, aklıma ilk mısrası geldikçe hüzünlenir
son mısrasında kendimi tutamaz ağlardım
ağlayışlarımdaki gözyaşlarım sana akardı
ve sen bana akardın ömrüm boyunca…
Ezberimde bir şiirdin sen,
bilinmez bir kentin yoluna her düştüğümde
aklımda ziyan kalmış sefalet düşüncelerle sana gelirdim.
sana her geldiğimde, sen bana buz kesmiş bir sessizlikle gelirdin,
kendindin hep, kendin gibi hep suskundun ve yorgundun…
Ezberimde bir şiirdin sen,
Düşlerimin orta yerine kurulmuş, sonsuz olmuşçasına
Sessiz bir ağıt, yaktığında her ağıt’ını
Acı olup geçerdin benliğimden…
Ezberimde bir şiirdin sen,
Bütün ezberlerimi bana unutturan
Yalnızca sen adlı bir şiir kalırdı ezberimde
Sil-BAŞ tan tüm ezberlerimi sana ve şiirime bağışlayarak
Ezberlerimi sana adamıştım…
Ezberimdeki şiirdin sen gözlerime düşmüş,
yüreğimi esir almıştın.
Ezberimdeki son ve ilk şiirimdin SEN
Bedenimden yüreğime akarak beynime hükmederdin…
|
|
|
|
|
|
|
|
|
DİKKAT |
|
|
|
|
|
| |
Bir Kentin Buruk Rüzgarları adlı Şiir kitabım ikinci baskısıyla
yakında piyasada... |
|
|
|
|
|
|
|
Bir Kentin Buruk Rüzgarları |
|
|
|
|
|
|
|
|
Günün Sözü |
|
|
|
|
|
| |
Ölmezden önce ölmek, dünyanın zevklerinden ve hayvani hırs ve şehvetlerinden sakınmaktır. Onu yapabilen insan, şüphesiz ki; hakiki varlık ile birleşir. Ve sonsuz hayat ile diri olur. Ancak insanlar dünyanın bin bir türlü çekici ve aldatıcı zevkinden, çeşit çeşit yakıcı hırslarından ayrılmadıkları için buna gönül vermezler.
-Şeyh Bedrettin
|
|
|
|
|
|
|
|
Kısa bir şiir |
|
|
|
|
|
| |
...
"yağmur" ten'e yağar,
sen de can'a yağarsın,
biliyor musun sevgili !
aranızdaki fark ruh ve bedendir
...
H.BALA
|
|
|
|
|
|
|
|
Kısa Öykü |
|
|
|
|
|
| |
Ağlayan Kız ve Balığın Hikayesi
Bir gün kapı çalmış. Ama kapıda kimsecikler yokmuş. Kapının önünde yalnızca bir kavanoz. Etrafa bakınmış kimseyi görememiş. Almış içeri kavanozu. Gözleri yaşlı açmış kapağını. İçinde turuncu bir balık görmüş. Tam o sırada gözlerinden bir damla gözyaşı damlamış kavanoza. Balık birden kıpırdanmaya başlamış. Daracık kavanozun içinde oradan oraya dönmüş durmuş. Kız anlam vermemiş neler olduğuna. Daha çok ağlamaya başlamış. Üzülmüş balığın haline Ağladıkça damlalar kavanoza dökülmüş.Balığın rengi morarmaya başlamış. Sonra anlamış gözyaşlarının küçük balığı zehirlediğini.Hemen gidip suyu değiştirmiş. Balık tekrar canlanmış eski haline geri dönmüş.Aradan günler geçmiş. Kız balığına şarkılar söylemiş durmadan. Dertleşmiş derdini anlatmış. Balık dinlemiş. Ama ağlamamış hiç. Balığım ölmesin diye. İçine akıtmış gözyaşlarını. O kadar çok sevmiş ki küçük balığı hiç ağlayamamış, hiç belli edememiş.Ama günler geçtikçe kız hastalanmaya başlamış. Rengi solmuş. Halsiz kalmış. Kimse ne olduğunu anlayamamış. Ama kimse bilememiş, içine akıttığı gözyaşlarının kendisini zehirlediğini. Asıl ağlarken daha mutlu olduğunu, zehrini böyle dışarı akıttığını kimse öğrenememiş. Ondan geriye yalnızca turuncu bir balık kalmış… Daha mı değerliydi uğruna gözyaşlarımızı sakladığımız.. kendimizi zehirlemek daha mı kolay.. saklanmak.. kaçmak çözüm mü? Daha mı değerli turuncu balıklar? Daha mı değerli kendi hayatımızdan? Durma ağla. Durma akıt gözyaşlarını. Dök içindekileri, bırak gitsin gidenler. Bırak ölsün balıklar, bırak kırılsın kavanoz. Elbet bir balık var gözyaşlarında canlanacak, elbet bir kavanoz var gözyaşlarından kırılmayacak. Elbet bir balık var seni ağlatmayacak, gözyaşlarını dindirecek, senin sesinle konuşacak. Gözyaşlarında bir sorun yok… Kapında bile olsa, tek mesele yanlış balık, yanlış kavanoz. Ya da yanlış zaman yanlış insan.
-Alıntı |
|
|
|
|
|
|
|
Şiirlerim için resmi adres |
|
|
|
|
Bugün 15086 ziyaretçikişi burdaydı! |
